Mahirap tanggapin, pero tutuo. Hindi lahat may karapatan sumaya, may mga mangilan-ngilan na mga katulad ko na tila ba hindi talaga pwedeng magtagal ang kasiyahan.
Ewan ko nga ba kung bakit ganun. Sila lang ang pwedeng sumaya, sila lang ang pwedeng mahalin.
Minsan tuloy iniisip ko, kung nagpaka-tarantado na lang kaya ako? Hindi ko sinasabing magiging masaya ako nun, pero malamang nag-enjoy ako kahit paano, di ba?
Pero kapag, tahimik ka... pinipilit mong magpakabait, igalang at intindihin lahat ng tao, aba e kawawa! Abusadong busabos ang labas mo!
Kapag kailangan ka, sige lang lapit sila at kakausapin ka. Pero kapag ikaw ang may kailangan, para kang may ketong na kanilang nilalayuan.
Minsan nga, kailangan mo lang talaga makakausap, di pa nila maibigay.
Ewan, wala lang akong magawa.
Ganito talaga ang buhay... sanay na ako dito.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento